Στον αοίδιμο ιερέα του χωριού μας Παπαγιώργη (Του Γιάννη Κουτσοκώστα)
Τα δεσμά που κρατούσαν δέσμιο στην παρούσα ζωή το σεβαστό μας γέροντα Παπαγιώργη Δερνίκα λύθηκαν στις 25 Σεπτεμβρίου 2024 και αναχώρησε για την ουράνια πατρίδα. Πέρασε μέσα στο χρόνο περπάτησε πάνω στη γη για έναν αιώνα και άφησε ένα βίο κατάφορτο από έργα προσφοράς. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια σε εξίσου δύσκολες περιόδους τον έκαναν δυνατό και μάχιμο για τη ζωή. Με την πρακτική του ευφυΐα και την εργατικότητά του πέτυχε μια αξιοπρεπή διαβίωση ασκώντας παράλληλα με τις αγροκτηνοτροφικές δραστηριότητες του και το επάγγελμα του υποδηματοποιού για πολλά χρόνια στο χωριό μας. Δημιούργησε μια ευτυχισμένη πολύτεκνη οικογένεια και είδε τα παιδιά του επαγγελματικά αποκαταστημένα και κοινωνικά καταξιωμένα . Ακόμη ο Θεός τον αξίωσε να δει και να χαρεί εγγόνια και δισέγγονα.
Η δραστηριότητά του δεν περιορίστηκε μόνο σε οικογενειακά πλαίσια. Πρωτοστάτησε σε πολλά κοινοτικά έργα είτε από τη θέση του κοινοτικού Συμβούλου ή του απλού δημότη που άλλαξαν τη ζωή στο χωριό μας. Σε κοινοτικά έργα και κυρίως σε προσωπικές εργασίες μας κατέπλησσε όλους με την υπερβάλλουσα σωματική δύναμη που κατέβαλε. Τα λόγια του Ομήρου που αναφέρονται στην Ιλιάδα για τον μυθικό ήρωα Τυδέα «Μικρός μεν το δέμας, αλλά μαχητής», ταιριάζουν και για τον Παπαγιώργη. Υπήρξε μαχητής και νικητής στην επίγεια ζωή του. Έγινε ενεργό μέλος της ενορίας του Αγίου Αθανασίου προσφέροντας υπηρεσίες από τη θέση του νεωκόρου και του Ιεροψάλτη. Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου έγινε για τον Παπαγιώργη το δεύτερο σχολείο. Εκεί έμαθε πολλά. Γνώρισε τις Ιερές ακολουθίες, έμαθε να ψάλλει και με τη δυνατή φωνή του να αποδίδει σωστά και μελωδικά τους Χριστιανικούς ύμνους και δεήσεις. Η θητεία του για πολλά χρόνια στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου ήταν το στάδιο προετοιμασίας για την Ιεροσύνη στην οποία αφοσιώθηκε με θερμή πίστη στον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Η Ιερατεία του στους ενοριακούς ναούς των Αγίων Αποστόλων στο Πίτσι και του Αγίου Αθανασίου στα Κανάλια είναι συνδεδεμένη με τη δράση, την φιλανθρωπία και τη δημιουργία.
Αν και υστερούσε στη Θεολογική κατάρτιση προέβαλλε το λόγο του Θεού με γραπτά κηρύγματα πριν ακόμα ο μακαριστός Επίσκοπός μας Νικόλαος τα καθιερώσει στις Ιερές Ακολουθίες για να ωφελείται ψυχοπνευματικά το εκκλησίασμα. Ασκούσε διακριτικά την φιλανθρωπία στις ενορίες του προσφέροντας ανακούφιση στους αναγκεμένους.
Ο κόσμος τον εμπιστεύτηκε και έγινε συνεργός στο Θεάρεστο αυτό έργο της διακονίας. Πρωτοστάτησε στην ανέγερση του Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής στα Κανάλια, στην αναδόμηση των Ιερών Ναών Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Ζωοδόχου Πηγής στο Πίτσι και σε πολλές επισκευαστικές εργασίες των Ιερών Ναών του Αγίου Αθανασίου και της Παναγίας της Ρούστιανης. Αξιόλογο έργο που επέτυχε να γίνει είναι η ηλεκτροδότηση του Ιερού Ναού της Παναγίας της Ρούστιανης το 2007 που άλλαξε ριζικά τη ζωή στο χώρο αυτό. Παρά την προχωρημένη ηλικία του και τα σοβαρά προβλήματα υγείας ασκούσε τα Ιερατικά του καθήκοντα μέχρι τα στερνά του. Όσο ηχούσε ο γνώριμος ήχος της καμπάνας ένα μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας και ζωντάνιας αποτυπωνόταν στις καρδιές μας. Ας παρακαλέσουμε τον αείμνηστο λειτουργό του Υψίστου Παπαγιώργη απ’ την μεταθανάτια ουράνια ζωή του να δέεται και για μας.
Η επιμονή του για την εκπλήρωση των Ιερατικών του καθηκόντων παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας αποζημιωνόταν από μια αόρατη ουράνια δύναμη με την οποία έφερε σε πέρας την αποστολή του.
Τα λόγια του Κυρίου μας προς τον Απόστολο Παύλο, όταν ζήτησε τρεις φορές να τον απαλλάξει από τα χτυπήματα του σατανά που τον ταλαιπωρούσαν «Αρκεί η χάρις μου, η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Δηλ. είναι αρκετή η χάρις μου που σου δίνω διότι η δύναμή μου αναδεικνύεται όταν ο άνθρωπος είναι ασθενής, επιβεβαιώνονται και για τη μακροχρόνια αγωνιστική πορεία της ζωής του σεβάσμιου Ιερέα του χωριού μας (Β’ Κορ ιβ-9).
Ο φυσικός θάνατος, ο χωρισμός σώματος και ψυχής αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό και αβάσταχτο πόνο για τους οικείους, φίλους και γνωστούς όμως για τον θανόντα είναι λύτρωση και δικαίωση. Ευχόμαστε ολόψυχα στον Φιλεύσπλαχνο και Πανοικτίρμονα Κύριο και Θεό μας να χαρίσει την εξ ύψους παρηγορία στους δικούς του ανθρώπους και στον εκδημούντα την ουράνια βασιλεία του και την μακαριότητα του Παραδείσου «ένθα ουκ έστι πόνος , ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος»
Αιωνία σου η μνήμη Παπαγιώργη!
