ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Ο φόβος του Τούρκου κατακτητή και η κοινή άσχημη ζωή ένωσε τους σκλαβωμένους Έλληνες και τους μοναχούς του Μοναστηριού. Ανέπτυξαν στενούς δεσμούς μεταξύ των. Έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Όλοι μαζί έκτιζαν τα κονάκια τους (σπίτια-ταράτσες, στάβλους, στρούγκες), το ναό , τα κελιά και τις αποθήκες των μοναχών, μάζευαν τους καρπούς, έξαιναν τα μαλλιά κ.α.
Ρύθμιζαν τη ζωή τους σύμφωνα με τις ασχολίες και τα έθιμά τους. Χώρισαν το χρόνο με βάση τις γεωργικές και κτηνοτροφικές ασχολίες, σε δυο περιόδους. Τη θερινή που άρχιζε με την εορτή του Αγίου Γεωργίου και τη χειμερινή που άρχιζε με την εορτή του Αγίου Δημητρίου. Με βάση αυτές τις χρονικές περιόδους γινόταν από τους μοναχούς η ρώγα (είδος συμφωνίας ποιμάνσεως) με τους πιστικούς τσοπάνηδες των αιγοπροβάτων του Μοναστηριού.
Στις μεγάλες θρησκευτικές εορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, καθώς και στις τοπικές εορτές του Γενεθλίου της Θεοτόκου και της Γεννήσεως του Ιωάννου του Προδρόμου, οι ραγιάδες συγκεντρώνονταν στους Ιερούς Ναούς, δοξολογούσαν το Θεό, ξεχνούσαν τα βάσανά τους και έκλειναν τη γιορτή με δημοτικά τραγούδια και παραδοσιακούς χορούς στο προαύλιο της Εκκλησίας.
Οι γάμοι ,οι γεννήσεις, οι βαπτίσεις αποτελούσαν ευκαιρίες για σύναξη και ήσαν πηγή χαράς για τους σκλαβωμένους Έλληνες. Όμως το βάρος της σκλαβιάς το ένιωθαν βαριά επάνω τους. Αλλά και όταν πέθαινε κάποιος ο πόνος βουβός κι αμίλητος ήταν για όλους. Η Τουρκοκρατία έφερε τους Έλληνες τον ένα κοντά στον άλλο, στις λύπες ,στις χαρές στον αγώνα για επιβίωση και για λευτεριά.
