Οἱ συμμορίες παιδιῶν καὶ οἱ συμπλοκὲς στὶς γειτονιὲς εἶναι πλέον σχεδὸν καθημερινὸ συμβὰν στὸ ἀστυνομικὸ δελτίο. Ἑκατοντάδες παιδιὰ γίνονται θύματα ἐπιθέσεων, μὲ τὰ στοιχεῖα νὰ καταγράφουν αὔξηση ποὺ ἔφθασε τὸ 59% μέσα σ᾿ ἕνα χρόνο, σύμφωνα μὲ τὰ στατιστικὰ τῆς ΕΛ.ΑΣ. γιὰ τὸ 2022. Στοὺς ἴδιους ρυθμοὺς κινοῦνται τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 2023.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι σχεδὸν κάθε ἡμέρα τοῦ 2022 στὴν Ἑλλάδα δύο μαθητὲς ἔπεφταν θύματα ληστείας, κλοπῆς ἢ ἀπόπειρας, σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τῆς ΕΛ.ΑΣ. Ὁ ἀριθμὸς ἄγγιξε τοὺς 577, καταγράφοντας ἐντυπωσιακὴ αὔξηση μόλις σ᾿ ἕνα χρόνο. Οἱ ὑποθέσεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀσχολήθηκαν οἱ ὑπηρεσίες τῆς Ἀστυνομίας, αὐξήθηκαν κατὰ 46%. Οἱ ἀνήλικοι δράστες ἐπιδίδονται σὲ ληστεῖες, ἀπειλοῦν μὲ βία γιὰ νὰ ἀποσπάσουν κινητὰ τηλέφωνα, χρήματα, μέχρι καὶ τὰ ροῦχα ἀπὸ τὰ θύματά τους.

Βίαιοι ξυλοδαρμοὶ καὶ ἄγριες συμπλοκὲς εἶ­ναι ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ νομίσματος τῆς ἐξάρσεως τῆς παιδικῆς παραβατικότητας. Συνο­λι­κὰ τὸ 2022 ἡ Ἀστυνομία διαχειρίσθηκε 316 ὑποθέσεις σωματικῆς βλάβης ἀνηλίκων. Ἀρ­κετὰ περιστατικὰ καταγράφηκαν ἐντὸς σχολι­κῶν συγκροτημάτων, ἐνῶ τὰ κρούσματα bullying (ἐκφοβισμοῦ) ἀναφέρονται ὅλο καὶ πιὸ συχνά. Τὴν δὲ τελευταία τριετία στὴν ΕΛ.ΑΣ. ἔχουν καταγραφεῖ 907 ὑποθέσεις σωματικῆς βλάβης ἀνηλίκων. Τὰ θύματα ἔφθασαν στὰ 1.032. Καὶ αὐτὰ εἶναι μόνο ὅσα δηλώ­νονται ἐπίσημα – γιατὶ ὅλα δὲν καταγγέλλονται.

Ἀλλὰ καὶ τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 2023 οἱ συμπλοκὲς ἀνηλίκων συνεχίζονται μὲ ἀμείωτο ρυθμό. Πρόσφατο περιστατικὸ ἡ ἄγρια συμ­πλοκὴ ἀνηλίκων ἔξω ἀπὸ τὸ ἐμπορικὸ κέντρο Metro Mall στὸν Ἅγιο Δημήτριο, ὅπου τρία παιδιὰ τραυματίσθηκαν καί μεταφέρθηκαν σὲ νοσοκομεῖα («ieidiseis.gr» 1-4-2023).

Σήμερα λοιπὸν τὰ φαινόμενα βίας ἀνηλίκων ἔχουν πάρει ἄγρια χαρακτηριστικά. Πῶς φθάσαμε ὣς ἐδῶ; Καὶ πῶς γίνεται νέα παιδιὰ νὰ ἐπιδεικνύουν ἀπερίγραπτη σκληρότητα ἀ­πέναντι στοὺς συμμαθητές τους, καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὸν πόνο ποὺ τοὺς προκαλοῦν;

Δὲν μιλοῦμε πλέον μόνο γιὰ ἐκφοβισμὸ ἀνηλίκων, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄγρια βία καὶ σκληρότητα ἔναντι ὅλων. Βία σὲ ὅλες τὶς μορφές της, ποὺ ἀντιγράφει τὴν ἐγκληματικότητα τῶν ἐνηλίκων. Ἡ δὲ κοινωνία στέκεται ἀμήχανη. Ἀντὶ νὰ κατανοήσει τὴν εὐθύνη της, προσπαθεῖ μὲ κατασταλτικὲς μεθόδους καὶ μὲ ψυχολογικὲς ἑρμηνεῖες νὰ καταγράψει τὸ τεράστιο αὐτὸ πρόβλημα. Ὅταν ὅμως τὸ πρόβλημα αὐτὸ γιγαντώνεται μὲ τόσο γρήγορους ρυθμούς, ἡ κοινωνία δὲν θὰ μπορέσει στὰ ἑπόμενα χρόνια νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει οὔτε κατασταλτικά.

Ἂς ἀναγνωρίσουμε λοιπὸν μὲ εἰλικρίνεια ὅλοι οἱ μεγαλύτεροι τὴν εὐθύνη μας καὶ τὴν ἐνοχή μας. Ἂς παραδεχθοῦμε ὅτι μεγαλώσαμε νέες γενιὲς χωρὶς Θεὸ καὶ ἰδανικά, καὶ ὅτι ἀναπόφευκτα θὰ δρέψουμε τοὺς καρποὺς τῆς ἀποστασίας μας. Ἂς προλάβουμε τουλάχιστον νὰ διορθώσουμε τὰ λάθη μας στὰ μικρότερα παιδιά, πρὶν καταντήσουμε ἄγρια ζούγκλα.