Πρόκειται γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο Ἄσσου κ. Τιμόθεο, ποὺ ἀνήκει στὴ Μητρόπολη ­Μεξικοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τὸν περασμένο μήνα, ποὺ εἶχε ἔλθει στὴν Ἑλλάδα, ἔδωσε συνέντευξη σὲ δημοσιογράφο τῆς Θεσσαλονίκης, ἀποσπάσματα τῆς ὁποίας παραθέτουμε.

Ὁ Θεοφιλέστατος κ. Τιμόθεος (κατὰ κόσμον Λουῒς Ἀντόνιο Τόρρες Ἐσκβίλερ) ὁμιλεῖ μὲ εὐχέρεια τὰ Ἑλληνικὰ καὶ διηγεῖται: «Κατάγομαι ἀπὸ μία ἰνδιάνικη φυλὴ ποὺ λέγεται Τσιρακόκο. Γεννήθηκα μέσα στὰ τροπικὰ δάση, τρεῖς ὧρες μακριὰ ἀπὸ τὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις. Ἦταν πολὺ δύσκολες οἱ συνθῆκες καὶ σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν εἶδα γιὰ πρώτη φορὰ τηλεόραση. Τότε ἔτυχε νὰ δῶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Κύπρου Μακάριο καὶ ἔμαθα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία».

Τὸ 1997, ἔπειτα ἀπὸ ἐπίμονη ἀναζήτηση τῆς Ὀρθοδοξίας, γνώρισε προσωπικὰ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόρα. «Στὴ συνάντηση μὲ τὸν μητροπολίτη τοῦ εἶπα ὅτι θέλω νὰ γίνω Ὀρθόδοξος καὶ αὐτὸς μοῦ πρότεινε νὰ ἔρθω στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ σπουδάσω Θεολογία. (…) Στὸ πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης γνώρισα ἐξαιρετικοὺς καθηγητές, ἀλλὰ τὴ Θεολογία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν τὴν ἔμαθα μόνο ἀπὸ αὐτούς. Τὴν ἔμαθα καὶ ἀπὸ τοὺς παπποῦδες καὶ τὶς γιαγιάδες ποὺ γνώρισα ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι στάθηκαν δίπλα μου καὶ μοῦ ἔδωσαν τὴ ζεστασιὰ τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας».

Στὴ συνέχεια συμβουλεύει: «Γιὰ νὰ ἀλλάξεις, πρέπει νὰ κάνεις μετάνοια, νὰ γνωρίσεις τὴν ἀδυναμία σου καὶ νὰ βγάλεις ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι πληγώνει τὸν ἀδερφό σου. Δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος κυριαρχεῖται ἀπὸ πάθη καὶ ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση εἶναι, ὅταν καταφέρεις νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ τὰ πάθη σου, τὴ ζήλεια, τὸν ἐγωισμό, τὴ φιλαργυρία».

Καὶ καταλήγει: «Ἡ Ἑλλάδα γιὰ μᾶς εἶναι ἕνας παράδεισος. Θέλω νὰ πῶ στοὺς Ἕλ­ληνες: Εἶστε τὸ παράδειγμά μας. Προσέξτε ὅμως τί παράδειγμα παραδίδετε ἐσεῖς στὰ παιδιά σας. Φροντίστε νὰ κληροδοτήσετε στὰ παιδιά σας ὄχι μόνο ἕνα σπίτι, ἀλλὰ καὶ μιὰ ὀρθόδοξη οἰκογένεια. Νὰ κληροδοτήσετε τὴ σοφία τῶν προγόνων σας καὶ τὴ φιλοτιμία ποὺ σᾶς διακρίνει ἀπὸ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ κόσμου» («Μακεδονία τῆς Κυριακῆς» 22-1-2023).

Στὶς 22 Ἰανουαρίου ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος ἱερούργησε στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἀναλήψεως Νέου Κόσμου Ἀθηνῶν, ὅπου κήρυξε τὸν θεῖο λόγο, ἀναφερόμενος στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Ζακχαίου μὲ τρόπο ἐντυπωσιακό. Εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Γιατί βρισκόμαστε στὴν Ἑλ­λάδα; Διότι ἐμεῖς εἴμαστε μικρὰ παιδιά. Εἴμαστε σὰν τὸν Ζακχαῖο· κοντοί. Καὶ γιὰ νὰ βλέπουμε καλὰ καὶ νὰ καταλαβαίνουμε καλύτερα καὶ νὰ κατανοήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο, πρέπει νὰ στεκόμαστε πάνω, ὄχι σ᾿ ἕνα δέντρο· νὰ στεκόμαστε πάνω στοὺς ὤμους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάνω στὰ “κόκκαλα τὰ βγαλμένα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά”».

Σὲ κάποια στιγμὴ τόλμησε νὰ ἐκφράσει τὸν πόνο του γιὰ τὴ σημερινὴ ἠθικὴ κατάπτωση τοῦ λαοῦ μας: «Ἐμεῖς κοιτᾶμε πρὸς τὴν Ἑλλάδα, δὲν ξέρω ὅμως πρὸς τὰ ποῦ κοιτᾶνε οἱ Ἕλληνες».

Στὸν ἐπίλογο τοῦ κηρύγματός του τόνισε: «“Στῶμεν καλῶς”. Νὰ μὴν προσβάλετε ποτὲ ὅ,τι σᾶς ἄφησαν οἱ πρόγονοί σας. (…) Νὰ κρατηθεῖτε σωστά. Νὰ ἔχετε ψηλὰ αὐτὴ τὴ σημαία ποὺ ἔχει μπλὲ καὶ ἄσπρες γραμμὲς καὶ ἕνα σταυρό. (…) Ἐμᾶς τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ Ἱσπανοὶ μᾶς κατακτήσανε, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε. Ζήτω ἡ Ὀρθοδοξία! Ζήτω ὁ Ἑλληνισμός!» (Ἱ. Μ. Μόρφου 27-1-2023).

Ὅσοι εἴδαμε τὸ «βίντεο» τῆς παραπάνω ὁμιλίας, νιώσαμε συγκίνηση ἢ μᾶλλον συγ­κλονισμό, τόσο ἀπὸ τὰ νοήματά της, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν τόνο τῆς φωνῆς τοῦ Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἄγγιξε τὶς λεπτὲς χορδὲς τῆς καρδιᾶς μας. Τὸ χρέος ποὺ ἔχουμε τώρα εἶναι νὰ δραστηριοποιηθοῦμε ἔτσι, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ βιώνουμε τὰ ἰδανικὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους συν­έλληνες νὰ τὰ μεταδίδουμε ὡς πολύτιμο θησαυρὸ καὶ ἱερὴ παρακαταθήκη.