«Μέσα σὲ μία δεκαετία, οἱ ἄθρησκοι αὐξήθηκαν στὴν Ἀγγλία κατὰ 12%, φθάνοντας τὸ συνολικὸ ποσοστὸ τοῦ 37,2%. Ἔτσι, ἐνῶ οἱ Χριστιανοὶ παραμένουν ἡ ­πολυπληθέστερη πληθυσμιακὴ ὁμάδα μὲ ποσοστὸ 46,2%, παύουν νὰ ἀποτελοῦν πλειοψηφία, ἀφοῦ ἔχουν πέσει κάτω ἀπὸ τὸ 50%. Αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὴν τελευταία ἀπογραφὴ τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου… Πρὸ δεκαετίας οἱ Χριστιανοὶ ἀνέρχονταν στὸ 59,3% καὶ τὸ 2001 στὸ 71%… Μάλιστα, εἰδικὰ στὸ Λονδίνο, Χριστιανοὶ δηλώνουν μόλις τὸ 25,3% τῶν κατοίκων.

Οἱ μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν τὸ 6,5% τοῦ πληθυσμοῦ παρουσιάζοντας αὔξηση ἀπὸ τὸ 4,9% ποὺ ἦταν πρὸ δεκαετίας. Οἱ ἰνδουϊστές, τέλος, ἔφθασαν τὸ 1,7% ἀπὸ 1,5% ποὺ ἦταν τὸ 2011… Οἱ μουσουλμάνοι λοιπὸν αὐξάνον­ται μέν, δὲν ἀποτελοῦν δὲ σημαντικὸ μέρος τοῦ βρετανικοῦ πληθυσμοῦ. Ὁ θόρυβος ὅμως τὸν ὁποῖο κάνουν καὶ οἱ ἀπαιτήσεις τὶς ὁποῖες προβάλλουν, εἶναι δυσανάλογα μεγάλα γιὰ τὸ ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ ἐκπροσωποῦν…

Ἡ μείωση, πάλι, τῶν Χριστιανῶν δὲν εἶναι τυχαία. Καλλιεργεῖται ἀπὸ ἐτῶν… Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἂν ἕνα ποσοστὸ 37,2% ἀρνεῖται τὴ θρησκεία καὶ ὡς στοιχεῖο τῆς ταυτότητός του ἀκόμη, βρισκόμαστε σὲ πολὺ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς. Καὶ τὸ χειρότερο, οἱ ὑπερβολὲς περὶ “ἀντιρατσισμοῦ” καὶ “ἀνεξιθρησκίας” ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες. Καὶ αὐτὸ ὁδηγεῖ σὲ σταδιακή, πλὴν βεβαία ἀπώλεια τῆς εὐρωπαϊκῆς ταυτότητος…» («Ἑστία» 2-12-2022).

Ἡ ραγδαία λοιπόν μείωση τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸ 70% τοῦ πληθυσμοῦ τὸ 2001 στὸ 46,2% σήμερα καὶ ἡ ραγδαία αὔξηση τῶν ἀθέων θὰ πρέπει νὰ προβληματίσει ὅλη τὴν Εὐρώπη.

Διότι τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ μόνο ὡς συνέπεια τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἢ τῆς μετακινήσεως ἀλλόθρη-σκων πληθυσμῶν κατὰ περιόδους ἀπὸ τὶς πρώην ἀποικίες τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου στὴν ἕδρα του. Ἴσως ἔτσι νὰ ἐξηγεῖται ἐν μέρει ἡ αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῶν μουσουλμανικῶν καὶ τῶν ἰνδουϊστικῶν πληθυσμῶν. Ὅμως ἡ τόσο μεγάλη αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῶν ἀθέων σὲ τόσο μικρὸ χρονικὸ διάστημα, δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ μονοσήμαντα.

Γιατί λοιπὸν οἱ Ἄγγλοι ἀρνήθηκαν τόσο γρήγορα τὸ χριστιανικό τους παρελθόν; Ἡ στροφή τους αὐτὴ ἀποτελεῖ μόνο μιὰ διαμαρτυρία γιὰ τὴν παρακμὴ τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἐκπροσώπων της; Ἢ μήπως ἀποτελεῖ μιὰ γενικότερη συνέπεια τῆς κοινωνικῆς, ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς σήψεως, ποὺ χαρακτηρίζει τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοὺς πληθυσμοὺς τῆς Ἀγγλίας, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τῆς Εὐρώπης;

Ἐὰν εἶναι ἔτσι, τότε ἡ Εὐρώπη ὄχι μόνο ἀποχριστιανίζεται ἢ χάνει πολλὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ταυτότητός της· οὐσιαστικὰ ἡ Εὐρώπη πεθαίνει! Αὐτὸ δὲ ποὺ θὰ ἀκολουθήσει στὴ συνέχεια, θὰ εἶναι τρομακτικὸ καὶ καταστροφικό. Ἑπομένως ὅλη αὐτὴ ἡ πνευματικὴ κατάπτωση τῆς Εὐρώπης πρέπει νὰ προβληματίσει ἰδιαιτέρως ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, ποὺ δυσ­τυχῶς βαδίζουμε πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση· νὰ μᾶς προβληματίσει καὶ νὰ μᾶς συνετίσει, πρὶν πάθουμε κι ἐμεῖς τὰ ἴδια.