«Ὁ αἴρων…»
Καὶ μία μέρα νὰ ζήσουμε στὴ γῆ, δὲν θὰ μείνουμε καθαροί. Ἡ ἁμαρτία, πολύμορφη καὶ ποικίλη, θὰ λερώσει ἀσφαλῶς τὴν ψυχή μας. Κάποιος λόγος ποὺ κρύβει κακία ἢ ἐγωισμό, κάποια πράξη ποὺ ὑποτιμᾶ ἢ ἀδικεῖ τὸν πλησίον, ἕνα αἴσθημα ὑπερηφάνειας καὶ ἀγανακτήσεως ἢ λογισμοὶ πονηροὶ καὶ ἄθλιοι μπορεῖ νὰ μολύνουν τὸ ἐσωτερικό μας. «Τίς καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου;» Κανείς, «ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ ιδ΄ 4-5).
Πράγματι! Πόσες ἁμαρτίες μπορεῖ νὰ μᾶς βαρύνουν στὴ διάρκεια μιᾶς μόνο ἡμέρας! Καὶ στὴ διάρκεια ὅλης τῆς ζωῆς; Ἀμέτρητες οἱ ἁμαρτίες ἑνὸς μόνο ἀνθρώπου! Καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων ὅσοι ζοῦν σήμερα, ὅσοι ἔζησαν στὸ παρελθὸν καὶ ὅσοι θὰ ἔλθουν στὸ μέλλον; Ἂν προσθέσουμε τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν, μεγάλων καὶ μικρῶν, δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων, ποιὸ ἄραγε θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα;
Ὤ, ἡ ἁμαρτία! Πῶς ἦλθε στὴ ζωή μας! Δὲν ὑπῆρχε αὐτὸ τὸ κακό, ὅταν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν κόσμο. Τὸ κακὸ εἰσῆλθε στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου μὲ τὸν φθόνο τοῦ διαβόλου καὶ τὴν ἀπερισκεψία τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἀπὸ τότε βασανιζόμαστε. Αἰσθανόμαστε συχνὰ ἀφόρητο τὸ βάρος καὶ μιᾶς μόνο ἁμαρτωλῆς πράξεως. Δὲν μποροῦμε νὰ ἡσυχάσουμε καὶ θέλουμε ὁπωσδήποτε νὰ ἀπαλλαγοῦμε. Ποιὸς θὰ μᾶς ἀπαλλάξει
ἀπ’ ὅλες τὶς ἁμαρτίες τῆς ζωῆς μας, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν θάνατο καὶ στὴν αἰώνια κόλαση; Ποιὸς θὰ ἀπαλλάξει ὅλο τὸν κόσμο ἀπὸ τὸ τεράστιο βάρος ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων;
«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. α΄ 29). Ὅταν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶδε τὸν Ἰησοῦ, στὴν ἀρχὴ τῆς δημόσιας δράσεώς του, νὰ ἔρχεται πρὸς αὐτόν, εἶπε μὲ ἰδιαίτερη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ: Ἰδοὺ Ἐκεῖνος, τὸν Ὁποῖο μᾶς ἀπέστειλε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θυσιασθεῖ ὡς ἀρνίον καὶ νὰ σηκώσει μὲ τὴ σφαγή του καὶ τὴ θυσία του καὶ νὰ ἐξαλείψει ὁλόκληρη τὴν ἁμαρτία καὶ ἐνοχὴ τοῦ κόσμου.
Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὑπενθυμίζει στοὺς Ἰουδαίους τὴν προφητεία τοῦ Ἡσαΐου καὶ τὸν ἀμνὸ ποὺ θυσίασαν, ὅταν ὁ Μωυσῆς τοὺς ὁδήγησε στὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴ δουλεία στοὺς Αἰγυπτίους καὶ στὴν ἐπιστροφὴ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὁ ἀμνὸς ἐκεῖνος προτύπωνε τὸν ἀληθινὸ πασχάλιο Ἀμνό, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ μὲ τὴ θυσία του ἐλευθερώνει τὸν λαό του ἀπὸ τὴ δουλεία στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στὴν αἰώνια χαρὰ τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας του.
Αὐτὸς εἶναι «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Σήκωσε μόνος Του τὸ βάρος ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν. Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κανεὶς ποὺ σήκωσε ἕνα τόσο τεράστιο βάρος. Ἀσφαλῶς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κανεὶς ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὸ σηκώσει. Μόνο Ἐκεῖνος. Ὅμως τὸ ὅτι σήκωσε αὐτὸ τὸ βάρος δὲν σημαίνει ἁπλῶς ὅτι τὸ πῆρε ἀπὸ μᾶς καὶ τὸ βάσταξε ὁ Ἴδιος γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦμε ἐμεῖς, ἀλλὰ ὅτι τὸ ἀπομάκρυνε, τὸ κατέστρεψε ὁλοκληρωτικά, τὸ ἐξαφάνισε. Ἐπιπλέον τὸ σήκωσε μὲ τὴ θυσία τῆς ζωῆς του: «Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη» (Ἡσ. νγ΄ [53] 7). Γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ σωθοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ τὸν θάνατο, ὑπέστη Ἐκεῖνος τὸν ὀδυνηρότατο καὶ ἀτιμωτικότατο θάνατο τοῦ Σταυροῦ.
«Ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Δὲν εἶναι «ὁ ἄρας» ἢ «ὁ μέλλων αἴρειν», Αὐτὸς ποὺ κάποτε σήκωσε ἢ Αὐτὸς ποὺ πρόκειται νὰ σηκώσει, ἀλλὰ «ὁ αἴρων», Αὐτὸς ποὺ διαρκῶς σηκώνει τὴν ἁμαρτία ἐκείνων ποὺ σὲ ὁποιαδήποτε ἐποχὴ καταφεύγουν στὸ ἔλεός του. Ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «οὐ τότε μόνον ἔλαβεν ὅτε ἔπαθεν, ἀλλ’ ἐξ ἐκείνου μέχρι τοῦ παρόντος αἴρει τὰς ἁμαρτίας, οὐκ ἀεὶ σταυρούμενος… ἀλλ’ ἀεὶ καθαίρων διὰ τῆς μιᾶς ἐκείνης» θυσίας (PG 59, 116). Μέχρι σήμερα σηκώνει τὶς ἁμαρτίες μας. Δὲν σταυρώνεται πάντοτε, ἀλλὰ πάντοτε μᾶς καθαρίζει μὲ τὴ μία ἐκείνη καὶ ἀνεπανάληπτη θυσία τοῦ Γολγοθᾶ.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ὑπέρτατη ἐκείνη θυσία συνέβη μὲν μία φορά, ἀλλὰ ἐνεργεῖ τὰ θαυμαστὰ καὶ σωτήρια ἀποτελέσματά της διαρκῶς. Ὁ Χριστὸς πάντοτε μπορεῖ νὰ μᾶς συγχωρεῖ. Ὁ Χριστὸς πάντοτε μὲ ἀπέραντη ἀγάπη μᾶς παρακολουθεῖ. Βέβαια λυπεῖται καὶ πονεῖ, ὅταν πέφτουμε στὴν ἁμαρτία, καὶ πολὺ περισσότερο ὅταν δὲν μετανοοῦμε καὶ δὲν ἀξιοποιοῦμε τὴν ἀνεξάντλητη λυτρωτικὴ δύναμη τῆς θυσίας του.
Πόσο πρέπει νὰ αὐξάνουμε διαρκῶς τὴν ἀγάπη μας πρὸς Αὐτόν, ἀνταποκρινόμενοι στὴ δική του ἄπειρη ἀγάπη! Τὴν ἀγάπη ποὺ φανερώθηκε μὲ ἔξοχο καὶ μοναδικὸ τρόπο, ὅταν μᾶς ἔλουσε «ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ» (Ἀποκ. α΄ 5)! Ὅταν μᾶς καθάρισε τελείως ἀπὸ τὴ θανατηφόρα ἁμαρτία μὲ τὸ ἀτίμητο Αἷμα τῆς θυσίας του.
Πόσο λοιπὸν πρέπει νὰ μισήσουμε τὴν ἁμαρτία, καθὼς διαπιστώνουμε στὴ ζωή μας καὶ στὴ ζωὴ ὅλου τοῦ κόσμου τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της καὶ βλέπουμε ὅτι ἡ ἄρση της στοίχισε στὸν πανάγαθο καὶ φιλάνθρωπο Θεὸ τὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ του!
Κάθε φορὰ ποὺ ἀπειλεῖται ἡ ψυχή μας ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα καὶ διάφοροι πειρασμοὶ ζητοῦν νὰ μᾶς ρίξουν στὸ κακό, ἂς σκεπτόμαστε ὅτι ὁ Χριστὸς σήκωσε ὅλο τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ αὐξάνουμε αὐτὸ τὸ βάρος μὲ μία ἀκόμη ἀπερίσκεπτη πτώση. Τότε νὰ ἀνανεώνουμε τὶς ἀποφάσεις μας γιὰ τὴν ἄμεση ἀπόκρουση καὶ διαρκὴ καταπολέμηση τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τόσο περισσότερο, ὅσο πιὸ πολὺ ἐμβαθύνουμε στὴν ἀπέραντη ἀγάπη του, ποὺ Τὸν ὁδήγησε στὸ φρικτὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ.
